در هوای وبلاگ نویسی

خیلی وقت است که وبلاگ دختری را می خوانم. چند روز پیش نوشته بود که دیگر قصد نوشتن ندارد. از جار زدن خودش در وبلاگ خسته بود.برخی اشنایانش هم وبلاگ را می خواندند. به نظرم این گاهی باعث ازارش میشد. در واقع این دو تا با هم یک جا جمع نمیشوند. جار زدن خود جلوی ادمهای اشنا. اصلا چیز خوبی نیست. اهل کامنت و کامنت بازی هم بود.
 به نظرمن یکی از خوبی های وبلاگ نویسی همین جار زدن خود است. البته اگر که فقط برای خود خود ادم باشد. امدن و رفتن غریبه ها که اشکالی ندارد.اما امدن اشنا ها ممنوع.
 وبلاگ نویس ها گاهی از وبلاگ نوشتن خسته می شوند. این طور مواقع فقط بهتر است که وبلاگ را رهایش کنی. قرار به برگشتن باشد خودش وقتش می رسد.از طرفی وبلاگ نوشتن یک جورهایی هم از مد افتاده خیلی ها از نوشتن ان دست بر داشته اند. اما برای من تازه شیرین شده است. هر چه میخواهد دل تنگم در ان مینویسم. خودم هستم و خدا. خودم هستم و دلم...